Το Arcos de la Frontera με την πρώτη ματιά…
1. Φιλήσυχο χωριό που εκπέμπει μια χαλαρή διάθεση στην καθημερινότητά του. Άνθρωποι χαμογελαστοί με κανένα δείγμα βιασύνης και προτροπής στο περπάτημά τους.
2. Τα σπίτια τους είναι ΟΛΑ λευκά. Δεν πρόκειται για προτίμηση στο χρώμα αλλά για το γεγονός πως δεν είναι βαμμένα με άσπρη μπογιά αλλά αντίθετα με το λεγόμενο cal (ασβεστόλιθο). Ανακατεύοντάς το με το νερό, δημιουργείται η «μπογιά».
Γιατί το χρησιμοποιούν; Για τον απλό λόγο ότι αυτό το υλικό δεν απορροφά τις ακτίνες του ηλίου ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί ως μονωτής με αποτέλεσμα τα σπίτια του Arcos να διατηρούνται δροσερά το καλοκαίρι και ζεστά το χειμώνα.
Παλιότερα, την ανάμειξη του cal (ασβέστη) με το νερό συνήθιζαν να την κάνουν και τα παιδιά του χωριού τα οποία βοηθούσαν στις δουλειές. Αυτό όμως ήταν αρκετά επικίνδυνο καθώς επί της ουσίας πρόκειται για χημική ένωση. Με την ανάμειξη τους, γίνεται μια αντίδραση και το νερό κοχλάζει (είναι επικίνδυνο γιατί αν αγγίξει το δέρμα σου, καίγεσαι καθώς η θερμοκρασία του ξεπερνά τους 120 βαθμούς Κελσίου).
3. Περπατώντας είναι αδύνατον να μη παρατηρήσεις τα azulejos. Πρόκειται για τα τα κεραμικά πλακάκια με βασικό στοιχείο τους το μπλε χρώμα. Λανσάρουν επιδεικτικά από τις αναγραφόμενες ονομασίες των οδών πάνω στους τοίχους μέχρι στις εκκλησίες και στα κάστρα τους. Τα τυπικά σπίτια του Arcos διακρίνονται από το χαρακτηριστικό λευκό τους χρώμα σε συνδυασμό με τα azulejos που μερικές φορές διακοσμούν τους τοίχους με στίχους διθυραμβικούς για τον τόπο.
Μέσα σε τέσσερις σειρές, τρεις λέξεις με ελληνική ρίζα. Τελικά, δεν χρειάζεται να ξέρεις ισπανικά.
…Arcos de la Frontera σύμβολο και σύνθεση της Ανδαλουσίας, γεμάτη χάρη και αυθόρμητη ανθολογία των αξιών του Νότου
Τα azulejos λοιπόν ή στα αραβικά “al zellige زليج “ από τα οποία έχει και την προέλευσή της η λέξη, τα συναντάμε στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Αφρική (ειδικά το Μαρόκο φημίζεται για τα πολύχρωμα κεραμικά του), ακόμη και στις Φιλιππίνες. Πέραν όμως από μια ανατολίτικη μορφή τέχνης, ο λόγος που στολίζει τα σπίτια τους, τις εκκλησίες, τα παλάτια και τα σχολεία τους είναι ο έλεγχος της θερμοκρασίας, η διατήρηση ενός δροσερού περιβάλλοντος.
4. Το χωριό του Arcos πραγματικά μοιάζει να αιωρείται πάνω από τις εύφορες πεδιάδες. Θυμίζει κάτι από τα εντυπωσιακά Μετέωρα και η θέα από τα 185 μέτρα όπου βρίσκεται το χωριό σε ανταμείβει.
Η είσοδος για το «μπαλκόνι» του Arcos. Plaza del Cabildo. Το σημείο που κυριολεκτικά βρίσκεσαι στον αέρα.
Στην Πλατεία, θα βρείτε την εκκλησία του San Pedro καθώς επίσης και τo παλιού τύπου αλλά επιμελώς εκσυγχρονισμένου «Parador», εθνικό ξενοδοχείο που βρίσκεται σε καταπληκτική θέση. Αξίζει να πάρετε το πρωινό σας ή τον καφέ σας εκεί συνοδευόμενοι από αυτή την θέα.
5. Το Arcos αποτελείται από πολλά στενά και η φορά του δρόμου είναι είτε κατηφορική ή ανηφορική, μα ποτέ επίπεδη. Μοιάζει με λαβύρινθο όπως και οι περισσότερες κάποτε αραβοκρατούμενες πόλεις έχοντας την ανάπτυξή της πίσω στην Μουσουλμανική εποχή.
6. Περιπλανώμενη στα καντούνια του Arcos, παρατήρησα πως οι γωνίες των σπιτιών έχουν κολώνες. Αυτό γιατί χρησιμοποιούσαν τις κολώνες ως προστατευτικά για τα τοιχώματα από χτυπήματα (όπως από τα κάρα).
7. Εντυπωσιακό και σίγουρα ασυνήθιστο είναι πως πλαγίως και από τις δύο πλευρές των παραθύρων, ο τοίχος είναι ελαφρώς σκαμμένος και κυρτός. Αναρωτιόμουν τον λόγο που τα τοιχώματα των τυπικών σπιτιών του Arcos ήταν έτσι κατασκευασμένα, όταν ένας πολύ καλός φίλος και μόνιμος κάτοικος του Arcos προσφέρθηκε να με διαφωτίσει 😛
Οι γυναίκες μέχρι και πριν 60-70 χρόνια περνούσαν αρκετό –για μην πω αποκλειστικά- χρόνο στο σπίτι. Δεν εργάζονταν και δεν έβγαιναν . Έτσι όπως ήταν φυσικό, αποζητώντας την επαφή με τον «έξω» κόσμο ζάρωναν πλέκοντας κοντά στο παράθυρο, παρατηρώντας αριστερά και δεξιά τους περαστικούς.
Εξάλλου, το κουτσομπολιό έχει τις ρίζες του αρκετά πίσω στο χρόνο καθώς οι γυναίκες περνούσαν τις μέρες τους στο σπίτι μαγειρεύοντας, μεγαλώνοντας τα παιδιά και έχοντας αναλάβει όλες τις οικιακές εργασίες. Έτσι, όταν συγκεντρώνονταν όλες μαζί, έλεγαν τα νέα τους -και όχι μόνο τα δικά τους- αλλά και των γειτόνων τους. Κάπως έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκε αυτό που λέμε «κουτσομπολιό».
Κάνοντας χειρονακτικές εργασίες όπως ράψιμο και πλέξιμο, καθισμένες κοντά στο παράθυρο το κυρτό αυτό άνοιγμα του παραθύρου, τις διευκόλυνε να χαιρετούν τους περαστικούς, προσφέροντάς τους μια περιφερειακή θέαση των πραγμάτων που συνέβαιναν στο δρόμο χωρίς να χρειαστεί να βγάλουν το κεφάλι τους «αδιάκριτα» έξω από το παράθυρο. Έξυπνο και πρακτικό, δεν νομίζετε;
Σε ευχαριστώ που έμεινες μαζί μου μέχρι το τέλος του άρθρου. ♥
Αν θελήσεις οποιαδήποτε πληροφορία ή βοήθεια, μη το σκέφτεσαι, στείλε μου! Θα χαρώ να σε βοηθήσω.
