Εθελοντισμός στην Τανζανία

Εθελοντισμός στην Tανζανία

Για άλλους, εθελοντισμός είναι μια καλοταϊσμένη από εγωισμό κάλυψη της ανάγκης μας να νιώσουμε καλύτεροι, μια δήθεν κίνηση καλής θέλησης που ξεκινά και σταματά εκεί που ορίζει το εγώ μας.

Καλέ μου άνθρωπε εκεί έξω, ο ορισμός που θα δώσω εγώ για αυτή την πράξη θα σου ακουστεί κλισέ και τετριμμένος μα είναι τόσο αληθινός.

Εθελοντισμός για μένα είναι μια μεγάλη, κιμπάρικη αγκαλιά που προσφέρει και προσφέρεται απλόχερα και ανιδιοτελώς.

Βέβαια, η ανιδιοτέλεια δεν υπάρχει. Αλισβερίσι υπάρχει…ένα ατέλειωτο αλισβερίσι από χαμόγελα και αγκαλιές αλλά και αυτό εξαρτάται από το πόσο ζυγίζεις το χαμόγελο, πόσο το κοστολογείς και πόσο πλούσιος νιώθεις με κάθε αγκαλιά.

Τανζανία λοιπόν..Δύο ομάδες, πολλοί υπέροχοι άνθρωποι…

Βασικός στόχος:  Να χτίσουμε μια φάρμα πουλερικών

Για ποιο λόγο; Σίγουρα θα έχεις δει κάποια στιγμή σε ντοκιμαντέρ  οπληφόρα ζώα να σείουν το έδαφος με το περπάτημά τους, καμηλοπαρδάλεις σε τέλεια αντίθεση με τα χρώματα στο καταπράσινο φόντο, λιοντάρια να ανεμίζουν τη χαίτη τους περήφανα, βαριεστημένους ιπποποτάμους να αράζουν στις όχθες ποταμών και κροκόδειλους να παραμονεύουν μέσα στα πράσινα νερά. Για πόσο όλα αυτά θα μένουν άθικτα; Χωρίς την «θεϊκή» μας παρέμβαση; Το οικοσύστημα και τα άγρια ζώα καθημερινά διατρέχουν κίνδυνο.

Τι εννοούμε κίνδυνο;

Ο τόπος που  δραστηριοποιηθήκαμε στην Τανζανία ονομάζεται Μiseni. Η περιοχή αυτή όπως και πολλές άλλες περιοχές της Αφρικής λόγω των συνθηκών που επικρατούν όπως λειψυδρία που συνεπάγεται μεγάλες περιόδους ξηρασίας σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες, έχει ως αποτέλεσμα την σχεδόν ανύπαρκτη αγροτική παραγωγή.

Αυτό με τη σειρά του επηρεάζει τους ντόπιους οι οποίοι υποφέρουν από τεράστια έλλειψη φυσικών πόρων, απαραίτητους για την επιβίωση τους. Έτσι, οι κάτοικοι αναγκάζονται να στραφούν ως μοναδική εναλλακτική απασχόλησης στην παραγωγή κάρβουνου και ξυλείας. Επειδή, όμως, το οικοσύστημά μας είναι μια σφιχτά και άρρηκτα δεμένη αλυσίδα, η ενασχόληση αυτή με τη σειρά της πυροδότησε νέα προβλήματα καθώς τα δάση απογυμνώνονται και τα δέντρα αποδεκατίζονται. Έτσι, ο επόμενος κρίκος στην αλυσίδα που δεν είναι άλλος από τα άγρια ζώα αφανίζονται και εκείνα με τη σειρά τους καθώς το σπίτι τους καταστρέφεται.

Τι λύση δίνεται;

Ο  οργανισμός SANA(Saving Africa’s Nature) τοποθετείται στην Τανζανία και δραστηριοποιείται στην περιοχή Miseni κοντά στο Saadani National Park, έχει λοιπόν ως κύριο μέλημα του την προστασία και τη διάσωση του περιβάλλοντος και των άγριων ζώων χρησιμοποιώντας βιώσιμες πρακτικές για την προστασία χλωρίδας και πανίδας.Η SANA, λοιπόν, δημιούργησε ένα πρότζεκτ ως αντιμετώπιση και λύση του προβλήματος που δίνει ως εναλλακτική λύση την εργασία σε μια φάρμα πουλερικών.

Ένα πρότζεκτ που λύνει δύο προβλήματα.

1. δημιουργία εισοδήματος για τους ντόπιους
2. η ανάπλαση και αναδάσωση του φυσικού περιβάλλοντος και η εκ νέου ανάπτυξη του.

Κατά τη διάρκεια της διαμονής μας στην περιοχή Μισένι της πανέμορφης Τανζανίας, επισκεπτόμασταν καθημερινά το χωριό Γκόνγκο που βρισκόταν πολύ κοντά.

Δε θα ξεχάσω την πρώτη μέρα που μπουκάραμε όλοι στο χωριό , τα παιδάκια τρέχοντας κατά πάνω μας ακολουθώντας όσο τους επέτρεπε η λαχανιασμένη ανάσα τους τα γεμάτα χώματα landrover μας φώναζαν με όλη τους τη δύναμη: Mzungu, mzungu….

Mzungu λίγο αργότερα έμαθα πως θα πει ξένος, ευρωπαίος… “Καλή αρχή κάναμε” σκέφτηκα.

Στο χωριό με τα παιδιά από την πρώτη κιόλας επαφή οι αγκαλιές και τα παιχνίδια βρίσκονταν σε αφθονία. Οι ενήλικες όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο κράτησαν μια μεγαλύτερη απόσταση και σε αντίθεση με τα παιδιά κάθε άλλο παρά διαχυτικοί ήταν. Μέχρι στιγμής όλα βρίσκονταν στα όρια της λογικής μου, πλήρως κατανοητά και προβλέψιμα.

Στην αναγνωριστική μου αυτή βόλτα, έπεσα πάνω σε μια παρέα κοριτσιών γύρω στα 14, 15 χρονών. Η γνώση της αγγλικής γλώσσας στα ίδια επίπεδα της δικής μου στα σουαχίλι…από μηδαμινή ως ανύπαρκτη! Έτσι, αμέσως κατάλαβα πως επρόκειτο να επικοινωνήσουμε με τη γλώσσα του σώματος, πατροπαράδοτα και με σίγουρα αποτελέσματα…περίπου.

Τότε ήταν που γνώρισα τη ζόρικη αλλά καλόκαρδη Σάμπλα. Τάχα άρχιζα να χρησιμοποιώ τις πενιχρές μου γνώσεις για να κερδίσω την εύνοια της πετώντας ασυνάρτητα ό,τι λέξη είχα μάθει στα σουαχίλι. Mimi Eleni. Wewe? Εμένα Ελένη..Εσένα;

Με περιεργαζόντουσαν όλες από πάνω μέχρι κάτω..ιδιαίτερη εντύπωση τους έκαναν τα μαλλιά μου..ίσως το πορφυρό χάλκινο χτυπούσε στο μάτι περίεργα,,ίσως και το μήκος δε ξέρω..ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικά από τα δικά τους.

Η Σάμπλα στην αρχή δε με πολυσυμπάθησε. Μάλιστα, έλεγε κάτι δικά της στη γλώσσα της. Μάλλον με πρόσβαλλε γιατί η παρέα της γελούσε και με κοιτούσε με το βλέμμα “α τη χαζή..δεν έχει ιδέα τι λέμε στα μούτρα της γι’αυτήν”

Ένιωσα λίγο άβολα αλλά δε το έβαλα κάτω. Εξάλλου εγώ ήμουν η mzungu εκεί και αν ήθελα μια θέση ανάμεσα στην παρέα, έπρεπε να την κερδίσω. Ήταν λες και ξαναβίωνα την πρώτη μέρα στο γυμνάσιο.Ενώ, λοιπόν, με είχαν περικυκλώσει και η Σάμπλα συνέχιζε να μονοτονεί το ενδιαφέρον των άλλων κοριτσιών κάνοντάς τες να γελούν με αντικείμενο της σάτυρας εμένα, αποφάσισα να περάσω στην αντεπίθεση! Άρχισα να μιλώ τη γλώσσα τους επαναλαμβάνοντας ακριβώς ό,τι μου έλεγε  με το ύφος και τον τόνο που το έλεγε.

Την αντέγραψα πιστά πράγμα που με έκανε να φαίνομαι ακόμη πιο γελοία. Μια γελοία που προσπαθούσε πολύ.Μια προσπάθεια που εκτιμήθηκε. Η μια ατάκα έφερε την άλλη ώσπου είχαν περάσει τρία λεπτά ξεφουρνίζοντας ένα σωρό λέξεις που δεν είχα ιδέα τι σήμαιναν, διασκέδαζαν όμως τρομερά το κοινό. Η Σάμπλα άρχισε να γίνεται πιο επιθετική στις κινήσεις της καθώς επίσης ο τόνος της φωνής της δυνάμωνε.

Ήταν γεγονός. Είμασταν σε μπατλ. Τουλάχιστον έτσι ένιωθα. Εγώ με την οξύθυμη, εκφραστική έφηβη στη μέση και γύρω μας νεαρές κοπέλες ντυμένες με πολύχρωμα υφάσματα και καχύποπτο ύφος. Με τα μικρά παιδιά είναι πάντα τόσο εύκολο. Τους χαμογελάς δειλά, κάνεις λίγο τον καραγκιόζη και σε δύο λεπτά παίζετε χωρίς αύριο ενώ σε βάζουν να τα κυνηγάς και χάνονται στα γέλια.

Εδώ, είχα να κάνω με δεσποινίδες και μάλιστα μαγκιόρες. Εφόσον λοιπόν βρισκόμουν στο ρινγκ της έκανα μια δήθεν κίνηση χιπ-χοπ τύπου χορευτικής διαμάχης. Και τότε συνέβη το μαγικό. Η μικρή ανταποκρίθηκε με ύφος και αυτοπεποίθηση που βροντοφώναζε ότι τώρα αρχίζει το πάρτυ. Η φίλη της η Ανίγια, την σταμάτησε όμως απότομα και της ψιθύρισε κάτι συνομωτικά στο αυτί. Η Σάμπλα έδωσε το νόημα και αρπάζοντάς με όλες μαζί με μετέφεραν πίσω από δύο σπιτάκια.

Βλέπεις, πριν βρισκόμασταν σε κοινή θέα και μπορεί να γινόμασταν πρώτο θέμα στο χωριό. Τα αρσενικά , μικροί μεγάλοι ήταν χώρια από τις κοπέλες, πόσο μάλλον να χορευούμε μπροστά τους με τέτοιο τρόπο.

Ο άλλος λόγος είναι πως τελικά οι μαγκιόρες ήταν εν τέλει ολίγων ντροπαλές. Βέβαια, οι γυναίκες δεν απαγορεύονταν και το τραγούδι προσκάλεσε τις νοικοκυρές να βγούν από τις καλύβες τους και να μας σχολιάζουν παρατηρώντας μας. Το διασκέδαζαν και αυτές. Χωρίς αμφιβολία. Πλέον  η χορευτική μάχη ήταν επίσημη μιας και είχαμε αποκτήσει και κοινό .

Μετά από μια ώρα χορού που περνούσε από όλα τα στυλ χορεύοντας τα δικά τους τραγούδια και μαθαίνοντας ένα σωρό ωραίες κινήσεις να λανσάρω για την επόμενη φορά, ήρθε η ώρα να φύγω μιας και νύχτωνε.

Η Σάμπλα και η Ανίγια με χαιρέτησαν και καθώς πήγα να τους αγκαλιάσω για καληνύχτα με έκοψαν ευγενικά σηκώνοντας λιγάκι το κεφάλι προς τα πάνω και έχοντας ένα κρυφό χαμόγελο. Μπορεί αγκαλιά να μην πήρα όμως ένιωσα πως ήμουν ένα βήμα πιο κοντά στην αποδοχή της ομάδας των ζόρικων. Κάπως έτσι κύλησε η πρώτη γνωριμία με τα παιδιά και τους κατοίκους του χωριού.