Γράμμα από τη Σαμοθράκη

Γράμμα από τη Σαμοθράκη

Αγαπητέ μου φίλε εκεί έξω,

Σου γράφω από το νησί του Αιόλου μιας και δέκα ημέρες μετά, τουλάχιστον νοερά βρίσκομαι ακόμη εκεί. Πολλά άκουσα για το νησί, πολύ πριν φτάσω. Πολύ πριν σαλπάρουμε από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, πολύ πριν το δω να προβάλει μπρος μου όσο η θάλασσα πιτσιλούσε τα πόδια μου με δροσερή αλμύρα, πολύ πριν οι άτακτες ηλιαχτίδες που διαχέονταν στο κατάστρωμα με τυφλώσουν στιγμιαία.

«Η Σαμοθράκη δεν είναι για όλους», «Είτε θα τη λατρέψεις, είτε θα τη μισήσεις», «Ή που θα φύγεις από την πρώτη μέρα ή που θα θέλεις να μείνεις για πάντα», «Το νησί σου δίνει αυτό που χρειάζεσαι» είναι μερικές μόνο από τις ατάκες που άκουγα αρκετές μέρες πριν από την αναχώρηση μου. 

Για μένα, η Σαμοθράκη είναι για όλους, για όλους όσους είναι ανοιχτοί να τη νιώσουν, να την ακούσουν, να τη βιώσουν. Την Σαμοθράκη μπορείς μόνο να την λατρέψεις…είναι μονόδρομος και αν αγαπάς τη φύση (πώς γίνεται να μη την αγαπάς;) θα θέλεις να μείνεις εκεί για πάντα!

Απέχει πολύ από το κυκλαδίτικο lifestyle και την ξαπλώστρα τύπου 20 ευρώ το ζευγάρι. Έχει άγρια μα φιλόξενη ομορφιά που σε αγκαλιάζει. Έχει τις βάθρες για τις οποίες φημίζεται μα έχει και παραλίες με φυσικές σπηλιές, κρυφά στενά που οδηγούν σε άλλες μικρότερες απομονωμένες παραλίες, βράχους και μαύρα βότσαλα. Για σένα που θες και την ξαπλώστρα σου ή την αιώρα σου, έχει φροντίσει και για σένα η μαμά Σαμοθράκη!

Πού μένεις;

Αν είσαι του camping, πας στο δημοτικό κάμπινγκ φυσικής διαβίωσης που είναι γνωστό ως οργανωμένο – ανοργάνωτο. Έχει ντουζιέρες, τουαλέτες αλλά δεν έχει ρεύμα οπότε είτε αφήνεις για λίγο το κινητό στην άκρη (ευκαιρία για αποτοξίνωση), είτε παίρνεις 35.000 φορτισμένα power banks μαζί σου όπως ο φίλος Τζιμάκος και βολεύεις και όλη σου την παρέα ♥. Α, δε σου είπα το καλύτερο; η διαμονή είναι δωρεάν. 

Για να σου μεταφέρω όμως την εικόνα της μαγείας να κοιμάσαι στη φύση, εδώ βλέπεις τη σκηνή μου λίγα μέτρα μακριά από την αμμουδιά και τον παφλασμό των κυμάτων κάτω από τον ίσκιο των ψηλών κορμών που αγκαλιάζονται, μπλέκουν τα δάχτυλά τους προσφέροντας μας δροσιά μέχρι αργά το πρωί (μέχρι τις 11 είχαμε τρομερή δροσιά! Πού το έχεις ξαναδεί αυτό σε camping; ΛΕΓΕ ΠΟΥ;)

Σημείωση: Απέχεις μισό λεπτό από αυτά εδώ τα νερά και από αυτά τα ηλιοβασιλέματα.

Αν δε πείστηκες και θέλεις και την πολυτέλεια σου (πολυτέλεια = ρεύμα), μπορείς να πας στο κάμπινγκ Βαράδες που ανακαινίστηκε πρόσφατα και απέχει ελάχιστα από το κάμπινγκ φυσικής διαβίωσης με ένα ελάχιστο κόστος ημέρας γύρω στα τέσσερα ευρώ ανάλογα το μέγεθος της σκηνής και τα άτομα.

Αν δεν είσαι του κάμπινγκ και θέλεις ενοικιαζόμενο, σου έχω κι απ’ αυτό.

Αν θέλεις να διαβάσεις τα πάντα για τις ξακουστές βάθρες της Σαμοθράκης τότε μπες εδώ. Αν πάλι είσαι πιο πολύ της θάλασσας, τότε για τις καλύτερες παραλίες της Σαμοθράκης μπες εδώ.

Πού να φας κατσικάκι;

Αν τρως κρέας και συμπαθείς το κατσικάκι τόσο ώστε να μη θες να το φας, θα πήξεις στο κοτόπουλο ή στη σαλάτα. Αν πάλι, δεν έχεις τέτοια θέματα για καλό κατσικάκι θα πας στο χωριό Άνω Μεριά στην ταβέρνα «Καρυδιές».

Έχει ουρά συνήθως αλλά μην σε αποθαρρύνει γιατί κυλάει γρήγορα (τουλάχιστον πολύ πιο γρήγορα από Δευτέρα πρωί στην τράπεζα όταν δίνονται οι συντάξεις) και το μυστικό είναι να μην πας πολύ πεινασμένος γιατί θα χάσεις την υπομονή σου γρήγορα. 

Τώρα, σύμφωνα με τους άντρες της παρέας που είναι κατσικοφάγοι μέχρι το κόκαλο (στην κυριολεξία), η πλειοψηφία είναι υπέρ της απλής παραδοσιακής γεύσης που ακούει στο όνομα κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες. Η αλήθεια είναι πως εμείς που πήραμε κους-κους με κατσικάκι αδικηθήκαμε ή… αδικήθηκε το κατσικάκι. Είναι θέμα οπτικής γωνίας. 

Όπως και να ‘χει, αν θες να παίξεις παραδοσιακά, μεστά, ελληνικά πάρε κατσικάκι στο φούρνο ή στην λαδόκολλα και δε θα χάσεις. Αν θες κάτι διαφορετικό, κάποιοι τρελάθηκαν και με το συνδυασμό «κατσικάκι-κυδώνι» οπότε είναι κι αυτό μια επιλογή. Βέβαια δε δοκιμάσαμε, δε ξέρουμε.

Προφήτης Ηλίας

Στο χωριό του Προφήτη Ηλία, καθίσαμε στο μπαλκόνι του Παραδείσου απολαμβάνοντας τη θέα (μαύρη πίσσα – δεν έβλεπες τίποτα στο σκοτάδι παρά μόνο το φεγγάρι που χανόταν σταδιακά μέσα στη νύχτα). Anyway, αφήνω στην άκρη την λυρική μου πλευρά και επανέρχομαι στο θέμα μας. Ε, και ΕΚΕΙ κατσικάκι πήραμε, ούτε που θυμάμαι πόσα κιλά (εγώ κοτόπουλο κλασικά – μη σε μπερδεύει ο α’ πληθυντικός). 

Με λίγα λόγια πολύ τίμιο φαγητό, γρήγορη εξυπηρέτηση δεδομένου του κόσμου, ευγενέστατο προσωπικό, καλή σχέση ποιότητας-τιμής και σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη αργά το απόγευμα τόσο για την θέα όσο και για την εναλλαγή των χρωμάτων από εκεί πάνω. Σίγουρα θα επιστρέψουμε κάποια μέρα.

Πού να φας πρωινό και γλυκό;

Αν δεν θέλεις να καθίσεις κάπου για πρωινό -τύπου brunch- (γιατί είχαμε και στο χωριό μας) και θέλεις κάτι να σε πιάσει αλλά να μη κατρακυλάς από τις βάθρες, τότε κάνε μια γρήγορη στάση στον παραδοσιακό φούρνο της Σαμοθράκης που μετρά 168 έτη ζωής και έχει ανακηρυχθεί διατηρητέο μνημείο. 

Παραδοσιακός Φούρνος

Ο Γιάννης κι η Ελένη Αντωνίου φουρνίζουν από νωρίς. Εμείς ως κλασικοί αργόσχολοι τους πετύχαμε στο κλείσιμο αλλά τους προλάβαμε! Η Ελένη ευγενική, καλοσυνάτη και κιμπάρισσα μας χάρισε απλόχερα πέρα από το παραδοσιακό, ζυμωτό τυρόψωμο και σπανακόπιτες κι απ’όλα!

Με τέτοιους ανθρώπους, μυρωδιές και γεύσεις, δε μπορείς παρά να επιστρέφεις ξανά και ξανά! ♥

Το Στενάκι

Για ντόπια, αφράτη, ονειρική ομελέτα (αγαπημένη του Τζιμάκου) που θα σε δυσκολέψει στην ανάβαση στις βάθρες αλλά δε σε νοιάζει γιατί την ποθείς), πας με κλειστά μάτια στο Στενάκι αλλά ΚΑΙ για κρέπες (επίσης αγαπημένες του Τζιμάκου – ειδικά μια με ινδοκάρυδο και σοκολάτα αν θυμάμαι καλά) παραμένεις στο ίδιο μαγαζί και την παραγγέλνεις στο καπάκι μετά την ομελέτα.

Λευκός Πύργος

Για τέλειες, χορταστικές τορτίγιες με γαλοπούλα και κασέρι πας στον Λευκό Πύργο.

Για πίσσα και πούπουλα (σοκολατόπιτα με παγωτό βανίλια και καβουρδισμένους ξηρούς καρπούς) πας επίσης στον Λευκό Πύργο ο οποίος τα ΄χει και αυτός τα χρονάκια του. Δεν είναι τόσο παλιός όσο ο φούρνος αλλά στέκεται επάξια κάτω από τον ίσκιο του πλάτανου από το 1951. Φτιάχνουν τέλεια σπιτικά παγωτά με γεύσεις που δε συναντάς παντού οπότε εκμεταλλεύσου το και μη παίξεις safe.

Το Γιδ’

Αφήνοντας πίσω τον Λευκό Πύργο,  λίγο μετά τη στροφή θα συναντήσει «Το Γιδ’» όπου μια στάση επιβάλλεται. Πρώτον γιατί δε θα φύγεις από Σαμοθράκη αν δε πάρεις σαπουνάκι από κατσικίσιο γάλα και δεύτερον δε γίνεται να μη γνωρίσεις τη Ράνια που μεταξύ άλλων θα σου μιλήσει για το σαπουνάκι από κατσικίσιο γάλα που σου κάνει επιδερμίδα μικρού μωρού. Η Ράνια και ο Μίλτος ζεσταίνουν με την καρδιά τους το δημιούργημά τους «Το Γιδ’» το οποίο στολίζουν με διάφορα είδη δώρων από μαγνητάκια, στικάκια, μπλουζάκια με φοβερή ποιότητα και με τρομερά logos όπου πρωταγωνιστεί το Γιδ’, όλα φτιαγμένα από τα παιδιά!

Χαιρετώντας τη Ράνια και το Μίλτο, κατευθυνόμαστε ανοδικά προς το κάστρο της Χώρας. Δίπλα στο μισογκρεμισμένο κάστρο των Ενετών Γκατελούσι του 14ου αι. που στέκει εκεί σφηνωμένο ως καταδικασμένος φρουρός να κοιτά το απέραντο γαλάζιο του θρακικού πελάγους, θα δεις το καφέ «Ο Πύργος».  

Καφέ “Ο Πύργος”

Εκεί θα βρεις  υπέροχη, ταξιδιάρικη μουσική, τρομερή ενέργεια και θέα.

Είναι οικογενειακή επιχείρηση που μετρά 21 χρόνια ζωής. Είναι όλοι τους υπέροχοι, ευγενικοί, με τρομερή ενέργεια και ακόμη πιο όμορφα χαμόγελα! Και μεταξύ μας, εκεί ήπια τον καλύτερο καφέ στη Σαμοθράκη. 

Το μέρος είναι ιδανικό για καφέ, για ποτό, για δοκιμές γευσιγνωσίας με τα παραδοσιακά προϊόντα τους, όλες τις ώρες της ημέρας από την ανατολή του ήλιου μέχρι το επόμενο ξύπνημα του ήλιου.

Αν πας, (που θα πας!), πες στη Μαρία ένα γεια από μένα, από την κοπέλα με τα σκουλαρίκια φεγγάρι, ξέρει εκείνη. 

Ποτάκι να κεράσω;

Για ποτό μπορείς να πας στα Θέρμα στο κεντρικό Καφενείο κάτω από τα πλατάνια ή δίπλα με την μπύρα σου σε ελεύθερη φάση όπου ανάλογα τα κέφια, την παρέα, τη διάθεση και το timing θα πετύχεις διάφορους μουσικούς να μοιράζονται μουσικές νότες και συναισθήματα. Εκεί θα βρεις και διάφορους πάγκους με κάθε λογής πράγματα από κοσμήματα, περίτεχνα κολιέ, σκαλιστά σκουλαρίκια και δαχτυλίδια με πολύτιμους λίθους μέχρι και παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού, μαρμελάδες  και πινακάκια φτιαγμένα με την τέχνη της χαρακτικής σε ξύλο.

Αν πάλι θες να βγεις στη Χώρα, μπορείς να αράξεις στη «Βεράντα» για ποτό ή στο «Λυδία» απέναντι από τον Λευκό Πύργο για cocktails. 

Αν θες να τσιμπήσεις και κάτι μπορείς να πας στον παραδοσιακό φούρνο που μετατρέπεται σε ουζερί ονόματι «Η Αέτσα» και βρίσκεται σε ένα γραφικό μπαλκονάκι ακριβώς απέναντι από την είσοδο του φούρνου.

Είμαι στις 1717 λέξεις και νιώθω πως δεν σου έχω πει τίποτα για το νησί όμως πρέπει να σε αφήσω οπότε θα σου πω μονάχα αυτό το τελευταίο.

Η Σαμοθράκη είναι αίσθηση, συναίσθηση και παραίσθηση. Ίσως είναι κι αυτό που την καθιστά μοναδική· η ατόφια ομορφιά της χωρίς φανφάρες, χωρίς επιτήδευση, χωρίς πόζες και φίλτρα. Είναι αυτή και σε όποιον αρέσει.

Με αγάπη,

Ελένη

___________________________________________________________________________________________________

Σε ευχαριστώ που έμεινες μαζί μου μέχρι το τέλος του άρθρου. ♥ Για τις βάθρες της Σαμοθράκης μπορείς να διαβάσεις εδώ και για τις παραλίες της εδώ.

Αν θελήσεις οποιαδήποτε πληροφορία ή βοήθεια, μη το σκέφτεσαι, στείλε μου! Θα χαρώ να σε βοηθήσω.